iemand fluistert, waag het niet
en slaat zijn polsen in boeien
die roodgloeiend uit het vuur tevoorschijn
zijn gekomen, hoefijzers ook
zo bloot zijn mijn voeten toch niet
brengt hij kermend te berde
maar die woorden vinden geen weerklank
zelfs niet als hij ze uitschreeuwt
of krijst, en iedereen wakker wordt
behalve hij. pas als hij een stomp krijgt
eksters krassen sobere teksten
er is nog geen koffie
geharnast staat hij op in het licht en wrikt
aan de scharnieren, slaat op het metaal
de huidmondjes gesnoerd. vegen van roest
sieren het krappe vizier. tanden op elkaar
de trein wacht, ze wringen zich naar binnen
knarsend en krakend, dierlijk, mechanisch